Viguros

Gézátlim Havósz Républak - Republiek der Oostelijke Gebieden

Land in Atlantis

Kaart: [1] Landcodes: VS, VGR Landnummer telefonie: +xxx Inwoneraantal: 9 354 622 Oppervlakte: 179 358 km² Bevolkingsdichtheid: 52.12inwoners per km² Hoofdstad: Hlavéǵ Munteenheid: Vigurische Tava (tôv́,mv: tavár) (VST) HDI: 0,636 BBP per capita (in USD): $ 3.431,00 levensverwachting: 70,82 jaar alfabetiseringsgraad: 74,8 % Officiële Taal: Zagraans, Oxive in de autonome republieken Tohakeza (Dulahźogár) en Satoba Akariwata (Mêhri sza Hgódulźég) Regeringsvorm: Gedecentraliseerde eenheidsstaat, presidentiële republiek met meerpartijenstelsel, twee autonome republieken (Tohakeza (Dulahźogár) en Satoba Akariwata (Mêhri sza Hgódulźég) maken deel uit van Viguros (de facto: militaire dictatuur) Staatshoofd: Rómenéǵi Náhzav-Légeń Vlag:

Viguros is een bergachtig land zonder kust in Oost-Davaleda. Het land wordt voornamelijk bevolkt door de Zagranen, een volk met een lange geschiedenis en oude cultuur. Viguros wordt bevolkt door nog verschillende andere etnische groepen die van de Zagranen verschillen qua taal, cultuur, godsdienst..., dit zorgt vaak voor spanningen in het land. In Viguros heerst sinds de Akkoorden van 2001 vrede, deze akkoorden bepaalden dat de Hiwe, een bergvolk in het noorden van het land, twee autonome republieken kregen toegewezen waar het Vigurische leger zich uit terugtrok. Viguros heeft erg geleden onder verscheidene interne en internationale conflicten die heel wat schade hebben toegebracht aan de landelijke economie en infrastructuur, het land is nog steeds in wederopbouw. De regering van het land probeert voornamelijk de rust en stabiliteit te bewaren en wordt gevormd door een militaire junta. Het economische zwaartepunt van het land ligt in het zuidoosten, dit gebied is namelijk het meest geïndustrialiseerd en het meest geschikt voor landbouw. Het land grenst aan Nefen en Daar in het westen, Fingevoren en Fenjamen in het noordoosten, Seovië in het westen en Neravië in het zuiden. Met Nefen en Daar en Seovië heeft het land slechte relaties, zowat alle buurlanden waren in de recente geschiedenis wel eens betrokken bij een van de vele burgeroorlogen en politieke strubbelingen die het land heeft gekend.

Bestuurlijke Indeling

Autonome Republieken

Sinds 2001 liggen er in Viguros twee autonome republieken, Satoba Akariwata en Tohakeza, die een grote mate van zelfstandigheid en soevereiniteit bezitten. Deze twee entiteiten werden opgericht om de Hiwe, het Noord-Vigurische inheemse volk, een vorm van zelfbestuur te schenken. De Vredesakkoorden van 2001 volgden na 14 maanden van onderhandelingen tussen de overwinnaars van de Vigurische Burgeroorlog (1995-1999) en verscheidene Hiwe-rebellengroepen, die echter zelf heel gefragmenteerd waren. Dit bemoeilijkte de onderhandelingen. De Akkoorden kwamen er na een wapenstilstand, afgesproken in 2000, een periode van onafgebroken geweld en dreiging in Noord-Viguros sinds het vorige, nationalistische regime de strijd tegen de Hiwe-opstandelingen weer opvoerde in 1992, en dertig jaar oorlog, sinds 1971.

De huidige republiekjes ontstonden toen het Vigurische leger zich volledig uit het afgesproken gebied terugtrok, na een aanwezigheid van meer dan dertig jaar. Daarop ontstond er een machtsvacuüm, dat voor een machtsstrijd zorgde tussen de verschillende Hiwe-rebellenbewegingen en hun splintergroepen. De gebieden omvatten aanvankelijk slechts 55% van de totale Hiwe-bevolking van Viguros, vandaag de dag is dit ongeveer 75%. De Vigurische regering verklaart dit door vrijwillige migratie naar de Hiwe naar hun ‘volksgebieden’, maar volgens mensenrechtenorganisaties en internationale waarnemers is dit voornamelijk dankzij gedwongen migratie en etnische zuiveringen. De inwoners van de autonome republieken hebben een Vigurisch paspoort en betalen met de Vigurische munt, voor de rest heeft Hlavéǵ er erg weinig te zeggen.

Bevolking

Viguros is een land met een relatief gemengde bevolkingssamenstelling. Het land telt zo'n 9.3 miljoen inwoners, circa 6 miljoen daarvan wonen in het zuiden en oosten van het land, dat een geschikter reliëf heeft voor landbouw. Door de vele conflicten in het land zijn er de laatste dertig jaar meer dan 1 miljoen mensen hun thuis ontvlucht, de meesten van deze groep zijn elders in het land gehuisvest. Dit heeft de bevolkingssamenstelling grondig dooreen geschud. Het land heeft ook te maken met een braindrain, heel wat welgestelde, hoogopgeleide inwoners die voornamelijk uit de steden afkomstig zijn verlaten het land om elders hun geluk te beproeven. De meeste Viguriërs trekken naar West-Davaleda of de VS, Neravië is namelijk niet zo gunstig gestemd tegenover de Viguriërs sinds de laatste tijdelijke vluchtelingengolf in 1998.

Etnisch

De grootste groep in het land is die van de Zagranen. Dit eerder donkere volk vormt zo'n 70 à 80 procent (afhankelijk van de schattingen) van de Vigurische bevolking en spreekt een van de vele dialecten van het Zagraans (Zagruń), de officiële taal van Viguros. Het Zagraans zelf heeft slechts één officiële versie, namelijk het dialect van de traditionele koninklijke hoofdstad Lje Gázég, dat voor de meeste Zagranen erg oubollig overkomt en voornamelijk schriftelijk wordt gebruikt, de meeste Zagranen gebruiken ook op officiële gelegenheden hun eigen dialect. Onder invloed van televisie en internet wordt ook het dialect van de hoofdstad en grootste stad Hlavéǵ steed belangrijker. De Zagranen zijn een redelijk gesloten volk, met voor buitenstaanders vreemde tradities en ingewikkelde beleefdheidsregels bepaald door eeuwenoude standen, doorspekt met nieuwe denkbeelden die het land al honderd jaar dooreen schudden. Een voorbeeld van zo'n vreemde traditie is om kinderen een jaar weg te halen bij hun familie om ze te laten opvoeden door dorpsgenoten, om zo het saamhorigheidsgevoel in het dorp te vergroten. Deze traditie komt slechts weinig voor in de steden. De Zagranen wonen meestal met de hele familie in 1 huis, wanneer twee mensen trouwen gaat de man meestal inwonen bij de familie van zijn vrouw, al wordt het in sommige regio's net omgekeerd gedaan. Terwijl de oudste mannen van het dorp het voor het zeggen hebben in het dorp, heeft de oudste vrouw in de familie het voor het zeggen in huis. Zagranen die op het platteland wonen zijn meestal erg trots op hun dorp, hun dal en zelfs hun streek, maar voelen maar weinig binding met hun vaderland. Dit omdat het voor de 20e eeuw eigenlijk niet meer was dan een samenraapsel van vazalstaatjes. In de steden ligt dit anders, daar zijn de Zagranen wel hevig nationalistisch, op het xenofobe af.

De op een na grootste bevolkingsgroep in het land is die van de Hiwe (Xive). Zij wonen in het noorden en noordwesten van Viguros en zijn net als de Zagranen gesloten en gesteld op hun eigenheid. De Hiwe zijn een mysterieus volk met een mysterieuze taal, die geen verwantschappen heeft met andere talen. Zij leven in versterkte dorpen op de berghellingen van het noorden en waren eeuwenlang quasi onafhankelijk. In de jaren 1920 werd hun gebied officieel bij Viguros gevoegd, maar zonder al te veel te veranderen aan de sociale structuren in het gebied. De Hiwe werden pas vanaf de jaren 50 onder handen genomen, sterk tegen hun wil. De slechte infrastructuur in het gebied en de isolatie maakten dat pas eind jaren 60 echt georganiseerd verzet ontstond, eerst vreedzaam, daarna gewelddadig. Officieel beginnen de Hiwe-oorlogen in 1971, maar het gebied was al veel eerde gewelddadig. Pas in 2001 legden de laatste van de vele Hiwe-rebellengroeperingen de wapens neer, waarop de Hiwe hun eigen autonome republieken kregen. Aanvankelijk omvatten deze slechts 55% van de totale Hiwe-bevolking, maar veel Hiwe vertrokken sindsdien, al dan niet onder dwang, naar deze republieken, waardoor ze nu zo'n 75% van de Hiwepopulatie omvatten. De Hiwe maken in Viguros zo'n 15% van de bevolking uit.

Naast de Hiwe en de Zagranen wonen er ook nog Tojnug in Viguros. De Tojnug spreken het Tojnuga, een taal verwant aan het Zagraans die door de centrale overheid niet wordt erkend als een aparte taal, zij noemen het een dialect. De Tojnug wonen in enkele centrale geïsoleerde dalen in Centraal-Viguros en waren redelijk onafhankelijk. Toen de overheid in de jaren '70 assimilatiewetten ging invoeren kwamen ze in opstand, wat een hoogtepunt bereikte in de jaren '80. Ook nu nog worden de Tojnug onderdrukt, elke uiting van Tojnug-regionalisme of anti-overheidsprotest wordt er zwaar, nog zwaarder dan in de rest van het land, onderdrukt. De Tojnug maken zo'n 5% van de bevolking uit.

In Viguros woner ook nog enkele groepen Neraviërs en Seoviërs, maar dit zijn slechts kleine etnische groepen.

Religieus

Viguros kent ook een grote religieuze verscheidenheid. De meerderheid, zo'n 50% van de bevolking, hangt het davaledisme aan, dat het 'vijfgodendom' wordt genoemd in Viguros. Dit is echter een vorm van het davaledisme die doorspekt is met oude Vigurische denkbeelden en tradities. Ook zijn de meeste Viguriërs niet echt fanatiek gelovig, ze voelen meer binding met hun regio dan met hun geloof. Daarnaast kent het land een grote groep aanhangers van 'De Waarheid', al worden zij argwanend bekeken door de overheid, en is hun geloof ook doorspekt met Vigurische tradities. De Hiwe hangen hun eigen traditionele godsdienst aan, gebaseerd op elf goden, vergezeld met natuurgeesten en voorouderlijke zielen. Een heel kleine groep hang het Rispidisme aan, zij werden in het verleden vaak onderdrukt wegens hun band met Kratizi, maar de laaste tijd worden ze met rust gelaten omdat de overheid de banden met Kratizi wil aanhalen. Religie is zelden een basis voor een conflict, maar bescherming van de davaledisten in Viguros werd door Nefen en Daar wel al aangeroepen om het land binnen te vallen. Atheïsme komt ook relatief vaak voor, dit zijn vaak aanhangers van het communisme.

Stad vs Platteland

Zoals in veel landen bestaat er in Viguros een groot verschil tussen de stad en het platteland, met de kleine provinciesteden als mengvorm van de stedelijke en landelijke cultuur. Het dorp is voor de inwoners van het platteland het middelpunt van alles, saamhorigheid is er erg belangrijk. Veel staat in teken van het collectief, dorpsgenoten die het moeilijk hebben worden ondersteund, beslissingen die het dorp aanbelangen worden genomen door een raad van ouderen in het dorp, waarbij rekening wordt gehouden (of dat wordt toch getracht) met alle inwoners. Op het platteland leven de oude tradities en sociale patronen nog sterk, de oude adel, die al sinds de jaren zestig officieel is afgeschaft, heeft er nog heel veel invloed en resideert er in hun afgelegen burchten die hele dalen overheersen. In de steden is het echter het nationalisme dat sterk overheerst. Wereldburgerschap is voor bijna alle Zagranen een onbekend begrip, zij nemen, uit xenofobie maar ook door de geschiedenis, een vijandige houding aan tegenover het buurland. Gastvrijheid tegenover buitenlanders is er wel sterk aanwezig, zolang ze niet blijven en niet uit de buurlanden komen. Op het platteland is men minder gastvrij, zelfs als je uit een naburig dorp komt kan je rekenen op vijandige blikken en geslotenheid. De meeste dorpen hebben vooral geleden onder de guerilla die het platteland sterk ontwrichtte en heel veel mijnenvelden achterliet op akkers en wegen, maar de breuklijnen herstelden er snel door de collectiviteit en samenhorigheid in het dorp. In de steden zijn de oude breuklijnen van de burgeroorlog nog sterk aanwezig, voornamelijk omdat daar de grootste gruweldaden zich hebben afgespeeld en de vele verschillende bevolkingsgroepen en ideologieën moeten samenleven met elkaar in de stad. De huidige militaire overheid bewaakt echter sterk de vrede en rust in de steden.

Geschiedenis

Jaartal	Gebeurtenis
1885-1896	Koning Aszam II regeert, een landelijke centralisatiecampagne wordt opgezet, dit lokt verschillende opstanden onder de lokale adel uit, begin van de industrialisatie van Zuid-Viguros. Akkoorden met de Britten en de Fransen.
1909	Viguros krijgt een grondwet, deze wordt na vier maanden teruggeschroefd onder druk van de adel.
1919	Grote aardbeving treft Zuid-Viguros, er vallen duizenden doden, grote delen van de infrastructuur zijn verwoest, hongersnood breekt uit, protest tegen de koning groeit.
1924	Een zoveelste opstand van de adel in combinatie met volksoproer doen het koninklijk gezag wankelen, nationalisten (Zagranisten) grijpen de macht in Hlaveg, richten de Natie van het Zagraanse Volk op en bestrijden zowel de koning en de adel.
1925-1939	Periode van chaos en anarchie, strijd tussen Zagranisten, Koning, adel en krijgsheren die lokaal de macht grijpen.
1937	Zagranisten worden verdreven uit Hlaveg, de monarchie wordt in heel het land hersteld. (Restauratiekoninkrijk)
1938-1954	Koning Ehlov VI voert een repressief bewind tegen alles wat communistisch of republikeins is.
1954	Een Anti-royalistische staatsgreep in Hlaveg wipt de koning met behulp van republikeinse rebellen uit het zadel, daarop volgt een breuk tussen de liberalen, Zagranisten en de Republikeinen (isolationisten).
1954-1958	Hlaveg is republikeins, koning behoudt macht in grote delen van het land, impasse.
1958-1961	Kortstondig herstel van het koninklijk gezag in Hlaveg en Centraal-Viguros.
1961	Koning Ehlov IV sterft, Zenaros volgt hem op, deze wordt echter al gauw aan de kant geschoven door militaire adel.
1961-1963	Anarchie in het land, monarchie hersteld in het Noorden en Oosten, communisten vallen aan vanuit het platteland.
1963-1965	Communistische strijders nemen Hlaveg in en richten de Zagraanse Volksrepubliek op, een communistische brandhaard in het hart van Davaleda, monarchisten, Zagranisten, maoïsten en seoïsten zetten gewapende strijd als guerilla voort.
1965-1973	Navudar valt Viguros binnen om de communisten te verdrijven en richt er een marionettenstaat op, het Zagraanse Koninkrijk. Deze wordt geregeerd door een neef van de vorige koning.
1970	Navudar begint geleidelijk zijn leger terug te trekken uit het Zagraanse Koninkrijk nadat het maar geen vat kan krijgen over een groot deel van het Vigurische grondgebied
1973-1977	Burgeroorlog tussen de communisten, monarchisten en Republikeinen, deze laatsten winnen.
1985	De regering onderdrukt bloedig een opstand van de Tojnug-minderheid in Centraal-Viguros. Republiek der Oostelijke Gebieden opgericht.
1985	Viguros valt buurland Neravië binnen om een machtsovername die nadelig zou zijn voor Viguros te verhinderen, er komen internationale sancties
1989	Een wapenstilstand tussen verschillende Hiwe-rebellengroeperingen en de regering wordt succesvol ingevoerd, Viguros trekt zich definitief terug uit Neravië.
1990	In navolging van volksprotesten over de hele wereld zijn er ook protesten in Viguros tegen het Eenheidsregime dat daarop afstand doet van de macht.
1991	De eerste democratische verkiezingen worden gehouden, de neo-Zagranistische CRJ wint en vormt een regering
1992	De nieuwe, nationalistische regering start militaire campagnes tegen de Hiwerebellen in het noorden en maakt zo een einde aan het bestand
1995	Breuk tussen de regering en de oppositie, Republikeinen verlaten het parlement en richten URAF op, democraten en liberalen VLF
1995-1999	Burgeroorlog tussen de Zagranistische regering enerzijdse en URAF en VLF anderzijds. Rebllen in het nauw tot buitenlandse hulp.
1998	Buitenlandse mogendheden voeren luchtaanvallen uit tegen de Zagranistische regering, als steun voor de rebellen, de URAF nemen Hlaveg in.
1999	De URAF, VLF en de restanten van het Vigurische leger tekenen een vredesakkoord met in het voorruitzicht een nieuwe grondwet en de oprichting van een democratische staat.
2001	De Hiwe-Akkoorden maken een einde aan dertig jaar conflict tussen de Hiwe en de Vigurische regeringen, twee autonome republieken worden opgericht, Satoba Akarivata en Toxakeza.
2002	Verkiezingen worden georganiseerd, internationaal worden deze als vervalst beschouwd, politieke erfgenamen van URAF winnen.
1999-...	Het zogenaamde 'Coalitieregime' zit stevig in het zadel, er is grote invloed van het leger. Economisch wordt er een politiek van voorzichtige liberalisatie en coöperaties gevoerd.

Media

Media in Viguros