Antalmenië

N.B.: Op het Atlantisforum staat dit land op dit moment in het subforum Overwoekerd, wat betekent dat het land voorlopig niet verder zal worden uitgewerkt.

Regne del Antalménie

Land op Borealië

Landcodes: ATM, AA

Landnummer: +294

Hoofdstad: Othoville

Inwoners: n/a

Oppervlakte: 13.000,05 km2

Valuta: Antalmeense Valet (AAV, Vt.)

Officiële talen: Franc Antalmène, Nederlands, Burghtelands (in de grensstreek)

Staatsvorm: Absolute monarchie met volksraadpleging

Staatshoofd: Sire Oscar IV, Roi des Antalméniens

Buurlanden: Burghteland (zuid), Zerderen (noord)

Domeinnaam: .aa

Antalmenië (Officieel het Koninkrijk Antalmenië) is een kleine staat op het continent Borealië. Het grenst aan Zerderen in het noorden en westen en aan Burghteland in het zuiden. De staat wordt geregeerd door een koning, die zich laat bijstaan door een groep van maximaal 5 ministers. Er is geen sprake van volkssoevereiniteit, alhoewel de koning zich wel laat adviseren door het volk. Er is een raad van burgemeesters die maandelijks vergadert en de koning wijst op belangrijke punten die hij in acht moet nemen. Tot voor kort regeerde koning Hector VII. Hij was een zeer conservatief man, en in een uitzonderlijk lange regeerperiode van 76 jaar is er jammer genoeg weinig met Antalmenië gebeurd op het gebied van modernisering. Maar dankzij de vruchtbare rivierdalen in het oosten van het land, en de ontginning van edelmetalen in de noordelijke gebergtes, is het land niet verarmd. Het wegennet heeft wel geleden onder het behoudsgezinde beleid: de eerste snelweg moet nog altijd gebouwd worden, en wie uit de hoofdstad naar het westen van het land wil, kan beter per stoomtrein gaan (die waren er wel al), dan met de wagen: de bergweg die beide streken verbindt is vaak erg steil en de smalle, bochtige wegen maken het een levensgevaarlijke trip. Onlangs is Hector VII echter gestorven en werd hij opgevolgd door zijn kleinzoon Oscar IV. Oscar IV is, in tegenstelling tot zijn grootvader, erg progressief van instelling. Hij heeft bepaald dat het land zal investeren in nieuwe communicatiemogelijkheden (met name internet), betere watervoorziening en een volledige revisie van het wegennet.

Geschiedenis

Voor de eerste tastbare geschiedenis van Antalmenië moeten we terug naar omstreeks 3000 v. Chr. Uit deze tijd stammen namelijk de vroegste vondsten van beschaving in dit gebied. De wetenschap is er vrij zeker van dat het om vondsten van een stam, verwant aan de Noormannen gaat. Sporen van de eerste nederzettingen dateren van ca. 500 v. Chr. Vanaf deze periode beginnen twee grotere volken te ontstaan: het ene volk, de Valgrenen, leeft in het dal van de Sanfrooi, een tweede stam, de Antalmenen, bezet een gebied in het huidige Zeegewest. Deze laatsten ontwikkelen zich tot een cultureel hoogstaande en welvarende stam: de vakkunde van de huidige Antalmeense houtsnijkunst en metaalbewerking vindt zijn oorsprong in deze stam. De Antalmenen weten tevens goed hoe ze zich moeten beschermen en met hun muren en goed getrainde krijgsmannen weten ze invallen van andere Noormannen af te slaan. De Valgrenen hebben het minder getroffen: niettegenstaande ze in een rivierdal leven, is de grond er niet echt vruchtbaar. Langzamerhand gaat de kennis van de landbouw verloren en zijn de Valgrenen genoodzaakt hun bestaan plunderend voort te zetten. Ze breidden hun gebied vlug uit naar het zuiden en maakten de Burghtelandse inwoners het leven zuur. In de tweede eeuw na Christus zijn de Valgrenen uitgegroeid tot een groot en machtig volk, en hebben ze hun plundertochten dankzij de nieuw verworven grond gestaakt. De macht over een groot grondgebied brengt hen op het idee om de Antalmeense grondgebieden te veroveren. Dit zal leiden tot schermutselingen die een eeuw aanhouden, totdat er uiteindelijk, in 347, een beslissende veldslag plaatsvindt: de Slag bij Dosse. De Antalmenen winnen de slag ternauwernood, en verwerven hierbij het noordelijke stuk van het Valgreense Rijk: het volledige gebied dat zich ten noorden van het huidige ‘s-Heerenburgh (RBU) uitstrekt.

Tot die tijd had het Antalmeense volk uit een aantal stammen bestaan. Hækthor, het stamhoofd van de noordelijke stam, had tijdens de Slag bij Dosse zijn naam als briljant krijgsheer gevestigd. Hij werd als een ware held beschouwd, en dit dwong zoveel respect af bij de andere stammen, dat ze hem enkele jaren na de slag, tijdens een bijeenkomst van de 7 stamhoofden, tot koning uitriepen. De nederzetting van zijn stam werd de eerste officiële hoofdstad van Antalmenië, en deze stad herkennen wij vandaag nog als Hectorburcht. Hækthor (tegenwoordig bekend als Koning Hector I) had bovendien een zoon, Otho, die hem als koning opvolgde in 379. Otho overtrof zijn vader nog in tactisch vermogen, en breidde de landsgrenzen ver buiten het huidige grondgebied van Antalmenië uit. Het land kent daarna een periode van rust.

Vanaf het jaar 500 tot omstreeks 800 is er niets bekend over Antalmenië. Vreemd is dat het land de noordelijke veroveringen (onder Otho verworven) weer is kwijtgeraakt; uit de eerste kaarten, die in die tijd werden gemaakt, kan afgeleid worden dat de noordergrens ongeveer gelijk is aan de huidige grens. In het jaar 859 reist de missionaris Marcinus, gestuurd door paus Nicolaas I, naar Antalmenië. Hij bekeert de Antalmeniërs, die hem gastvrij gezind zijn, tot het katholieke christendom. Deze religie is vandaag de dag nog goed vertegenwoordigd in Antalmenië, naast het protestantisme. Beide geloofsgroepen kunnen het goed met elkaar vinden. Marcinus is begraven in de Marcinuskathedraal in Hectorburcht, die uit deze periode stamt.

In de 11de eeuw wordt de tegenwoordig nog steeds gebruikte staatsvorm ingesteld. Berichten over het feodalisme bereiken koning Oscar I, en hij besluit dit systeem in aangepaste vorm in te voeren om meer controle over zijn rijk te krijgen. Hij verdeelde het rijk in gewesten (met tevens een Zuidergewest, het huidige deel van Burghteland met de steden ‘s-Heerenburgh en St.-Jules), plaatste een familielid of kennis die hij geschikt achtte aan het hoofd als gewestheer, en stelde tevens burgemeesters aan, die ondergeschikt waren aan de gewestheren. Ook hier volgt een lange periode van rust, waarin niets wezenlijks te vertellen valt over het land.

Langzamerhand beginnen de Antalmeniërs dorpjes uit te bouwen tot belangrijke plaatsen en uiteindelijk ommuurde steden. Bovendien wordt er een stad in de bergen gesticht, vanwaar men uitzicht heeft over een deel van het westelijke grondgebied: Fauquemont (‘t Valkennest). Dit stadje wordt tegenwoordig als één van de mooiste plaatsen van noordwest-Borealië gezien en is een ware toeristische trekpleister. Zeer bekend is het vakantieverblijf van de koning, dat op het hoogste punt van de stad ligt. De Franse naam is te wijten aan een Europese uitvinding: dankzij de drukpers van Gutenberg vindt de boekdrukkunst ook zijn intrede in Antalmenië. Tijdens een helder moment in 1476 besluit de koning Otho III een wet uit te vaardigen die stelt dat alle Antalmenen in staat moeten zijn om te lezen. Bijkomstig richt hij de eerste universiteit van het gebied op, en wel in Rive-St.-Michel. Letterkunde blijkt al gauw de populairste richting te zijn, en de Antalmeniërs (wordt samen met Antalmenen gebruikt om het volk aan te duiden) leren dankzij de verspreiding van boeken met stambomen over de Europese adel. Naar voorbeeld van de Franse adel vindt men het een teken van beschaving en welvaart om Frans met elkaar te praten, en dit feit ligt aan de grondslag van het Franstalige gebied. Daarnaast leert men over de Italiaanse kunst uit deze boeken. Naar voorbeeld van de architecten uit Firenze, die de omgeving bij het ontwerp van hun gebouwen betrekken, wordt er een stad aangelegd volgens de renaissancistische idealen: Othoburg. Dit als eerbetoon, niet alleen aan de huidige koning, die het land heeft gealfabetiseerd, maar tevens aan de 2de koning van Antalmenië, Otho I.

In de loop van de 17de eeuw doen de Nederlanders de Antalmenische kust aan. Zij bezoeken koning Hector IV, die de geschiedenis is ingegaan als de minst begaafde koning die Antalmenië gekend heeft. Hij verleende de Hollanders toestemming om Noorderbank uit te bouwen tot een Nederlandse handelsnederzetting. Dit verliep goed, totdat de Nederlanders weet kregen van de grote zilvervoorraden in de gebergtes. Ze waren wel zo slim geweest om alle oorspronkelijke bewoners stukje bij beetje uit de stad te zetten, en verscheepten vervolgens een heel leger naar Noorderbank. In 1687 werd het bevel gegeven om Antalmenië binnen te trekken. De Hollanders namen zonder al te veel tegenstand het huidige Zeegewest en het gewest rond Othostad in. Gelukkig had de toenmalige koningin, Margarethe, meer verstand dan haar man: zij vatte een plan op om in Fauquemont het resterende land te mobiliseren: zij zouden dan de vijand in de bergen, die gekenmerkt werden door moeilijk begaanbare flanken, ophouden. Dit lukte de Antalmeniërs maandenlang. De Nederlanders stelden een pact voor: zij mochten een van de zilvermijnen exploiteren en hun invloed in het oosten behouden, maar het land kwam weer volledig onder Antalmeense heerschappij. Deze geschiedenis verklaart het gebruik van het Nederlands en de introductie van het protestantisme in de overige gebieden.

Aan het eind van de 18de en de 19de eeuw kende Antalmenië een woelige periode: berichten over de Amerikaanse en Franse revolutie bereikten ook dit land en er ontstond ontevredenheid bij het volk. Koning Hector VI was hiervan op de hoogte, en was dankzij zijn studie Franse Literatuur in aanraking gekomen met het werk van de Franse filosofen zoals Rousseau en Voltaire. Vooral het gedachtengoed van deze laatste stonden hem aan. Voltaire was namelijk nog altijd voor de monarchie: één verstandige leider die weet wat er moet gebeuren en het “onwetende” volk in de juiste richting stuurt. Om het volk te sussen besloot hij de adviesgroepen in het leven te roepen: hierdoor kregen de Antalmenen meer inspraak in het beleid. Het Zuidergewest vond dit echter nog niet voldoende, en wilde een volledige omvorming van de macht. Opgehitst door de opstanden in Burghteland wierpen ook zij de barricades op en in 1831 voegden zij zich bij de Soevereine Republiek Burghteland. De koning accepteerde dit, en leidde het land doorheen een verder rustige 19de eeuw.